Witajcie Kochani!

Moje milczenie zaczyna być męczące, dlatego postanowiłam napisać co się u mnie dzieje i co jest powodem mojej nieobecności na blogu moim jak i Waszych blogach.

Jak wspominałam nie raz, że mam problemy z kolanem. W ostateczności zakończyło się to operacją, która, jak się okazało, była poważniejsza niż przypuszczał sam Ortopeda. W szpitalu spędziłam pięć dni, bez możliwości większego przemieszczania się.

Operacja była przeprowadzona mało inwazyjnie, mam tylko trzy dziurki na kolanie (dwie po artroskopii i jedną po sączniku). Miałam znieczuloną tylko jedną nogę, dzięki czemu dosyć szybko mogłam się podnosić do pozycji siedzącej. W tym znieczuleniu najlepsze było to, że przez całą operację rozmawiałam, a to z moim ortopedą, a to z anestezjologiem (chłopak miał chyba z 28 lat! Młodziutki:)). Słyszałam też, co się tam działo… jak lekarz wołał o młotek… pilnik… i jeszcze jakieś inne dziwne rzeczy. Czułam tylko jak mi się kości w nodze trzęsą. W pewnym momencie Ortopeda zapytał się mnie ile mam lat, grzecznie odpowiedziałam, że 24. Zapadła chwila ciszy, po czym padły słowa “no ładnie”. Już wiedziałam, że chyba nie jest za ciekawie… 

W poniedziałek, niecałe dwa tygodnie temu wróciłam do domu. Przed wyjściem mój ortopeda przyszedł do mnie i powiedział co się tak naprawdę działo z moją nogą. Na wizycie, gdy dostałam skierowanie zauważył, że jakieś ciało obce pływa sobie w moim kolanie, jak się okazało w czasie operacji, była to martwica. Małpa jedna wdała się w moją kość i odpadła, jakby się zadomowiła w moim stawie… nie wiadomo, czy noga by była do uratowania. Jak mi o tym mówił byłam przerażona… ale na szczęście ktoś nade mną czuwa (moi rodzice, którzy siłą mnie zmusili do pójścia do ortopedy, a ortopeda siłą mnie zmusił do operacji)  i wszystko zostało oczyszczone w odpowiednim momencie.

Kość, którą lekarz musiał oczyścić i wypiłować została odbudowana metodą mikrozłamań. Nie mam pojęcia na czym to polega, jedno jest pewne, muszę czekać aż się wszystko zrośnie, zabliźni i stwardnieje. Dopiero będę mogła stawać na tą nogę. Jak na razie chodzę o kulach i to bardzo mało, wszystko boli, strzela, pulsuje… Tabletki przeciwbólowe są teraz moim najlepszym przyjacielem. 

Przed tą operacją nie mogłam się na niczym skupić, a po tej operacji jestem rozbita i tak samo… nie umiem się zmotywować do czegokolwiek. Jeszcze dwa tygodnie i może w końcu będę powoli chodziła na obie nogi… mam nadzieję, że wtedy jakoś zacznę lepiej funkcjonować. 

Liczę na Wasze zrozumienie 🙂 I zostawiam zdjęcie mojego kolanka po operacji (lewe) i zdrowego (prawe) 🙂

Pozdrawiam Kochani!